Soms brengt het leven je ongevraagd tot stilstand. Niet omdat je dat wilde, maar omdat iets vanbinnen niet langer mee wil. Je lijf voelt moe, je hoofd is vol, en diep vanbinnen knaagt een gevoel dat je niet meteen kan benoemen. Je merkt dat je je terugtrekt… minder woorden, minder plannen, minder moeten.

​

Psychologen noemen dit een transitiefase, een kruispuntmoment. Vaak ontstaat het na periodes van overbelasting, verlies of gewoon… te lang je eigen signalen negeren. Je zenuwstelsel staat continu aan, je gedachten razen, je voelt je opgejaagd en tegelijk leeg. Je wil verandering, maar je weet niet waar te beginnen.

​

En dan is er stilte. Niet de stilte die pijn doet, maar de stilte die uitnodigt. Die je zachtjes dwingt om te luisteren naar wat je lichaam al lang probeert te zeggen. Je voelt: Ik moet terug naar eenvoud. Naar iets kleins. Iets tastbaars.

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

 

​

​

​

​

Daar begint heling. In een draad. Een ritme. Een herhaling.

​

Breien... of hoe iets zo eenvoudigs zoveel kan betekenen. De herhalende bewegingen kalmeren je zenuwstelsel. Je handen nemen het over van je hoofd. En terwijl je lussen maakt, hecht je jezelf stukje bij beetje weer aan het moment. 

​

Mindful knitting is niet zomaar creatief zijn. Het is een vorm van zelfzorg. Een ritueel.
Een manier om weer thuis te komen in jezelf. Elke steek is een ademhaling. Elke rij een bewijs dat je, ondanks alles, voortgaat.

​

Focus op textuur, kleur, de zachtheid van de wol tussen je vingers… Dat is gronden. Dat is jezelf opnieuw vinden. En zonder dat je het merkt, weef je niet alleen een trui, een sjaal, een deken… Je weeft hoop. Geduld. Herstel.

​

Je hoeft niet ineens weer ‘de oude’ te worden. Misschien word je zelfs beter — omdat je dit stuk van jezelf ook hebt leren kennen.

​

​