Mensen vragen me weleens waarom ik doe wat ik doe... En yay, daar heb ik natuurlijk een mondje vol aan want foto's maken is mijn passie, mijn lang leven en op een na mijn alles. Jawel, op één na want mijn huwelijk, mijn Sjerieke staat helemaal bovenaan mijn wauw-lijstje.
En terwijl ik mijn verhaal doe, laat ik julle meegenieten van een lief klein wondertje!!
Nu goed, ik was acht toen ik mijn eerste stapjes in het artistieke leven zette. In de kunstacademie "De Meiboom" in Halle kwam ik als jonge kunstenaar helemaal tot ontplooiing. Ik werd onderwezen in verwondering over mijn eigen kunnen en over mijn eigen creativiteit. Ik werd over de jaren heen steevast gestimuleerd om 'buiten de lijntjes' te kleuren en écht te kijken naar de dingen om me heen. Ik leerde waarnemen, verwerken en interpreteren door middel van kleur, vorm en compositie om zo mijn ideeën tot expressie te brengen.
Als jonge tiener kreeg ik mijn eerste camera, een coole Agfa rits-rats-klik!, Er zat zo'n een grote rode ontspanknop op (echt hè) en met een 'rits-rats-klik' werd het filmpje doorgedraaid. Hoewel het duur was om veel foto's te ontwikkelen, had ik toch steeds mijn camera bij de hand en zo rits-ratste ik spelenderwijs doorheen mijn tienerjaren. De rits en de rats zijn allang verleden tijd en hebben in de jaren 90 plaats moeten ruimen voor mijn eerste spiegelreflexcamera en iets later ook de eerste échte digitale spiegelreflexcamera. Mijn geluk kon niet op. De klikken volgenden elkaar veel sneller op, net als mijn passie voor het fotograferen.
Als je me nodig hebt, dan roep je maar Als je verdriet hebt, sta ik voor je klaar Als je pijn hebt, zal ik je troosten Ik zal je kriebelen tot je schaterlacht Bij je blijven tot je wegdroomt in de nacht Ik wens jou een mooie wereld lieflijk en fijn waarin je alles wat je wil gewoon kan zijn.
Dit is ook de periode waar mijn kinderdroom keihard aan het diggelen ging. Het verdikt nooit kinderen te zullen krijgen viel als een bom in. Geen Jeff, geen Juul, Juliette of Fien... Geen petjes en tutu's in de kleerkastjes. Geen schaterlach of dikke tranen voor mij... Alles werd op slag somber en grijs, triest... Ik moest mijn leven een nieuwe wending geven, een andere invulling geven, opnieuw zin geven. Daar stond ik dan met alle kunde en kennis om mooie beelden te maken en de liefde van het gezin te registreren... maar zonder kinderen en plots ook zonder doel.
Tot die dag dat mijn zus mijn fotografisch en artistiek talent aansprak voor de geboortekaarten van haar zoontje... een nieuwe wereld ging open, nieuwe mogelijkheden boden zich aan en ik kreeg er plots weer zin in... Ik drufde opnieuw te dromen, naar kindjes te kijken en ik draaide niet langer mijn hoofd weg wanneer ik oog in oog kwam te staan met een zwangere mama, Ik vond het weer oké om cadeautjes te geven en om proficiat te wensen...
Ondertussen zijn we vele jaren verder. Het is goed nu... Ik ben gelukkig, ik ben gezegend, ik ben dankaar. En daar hebben jullie zeker jullie steentje aan bijgedragen dankzij die vele lieve schattige en blije snoetjes die ik tot dusver mocht fotograferen. Ik ben er vandaag nog meer van overtuigd dat ik iets wil betekenen met mijn foto's. Ik wil jullie verhaal vertellen, ik wil jullie herinneringen schrijven en de magie van jullie mooiste momenten vereeuwigen. Ja ècht hè, ik wil niet alleen foto’s maken... Ik wil iets blijvends voor jullie maken. Ik wil samen met jullie herinneringen schrijven en boeken vullen met liefdevolle foto's. Ik wil samen met jullie die schatkist aan memories aanvullen met jullie herinneringen zodat jullie deze later kunnen doorgeven aan jullie eigen kinderen!
Ik heb er mijn missie van gemaakt om jullie levensverhaal te vertellen door middel van mijn foto's.
🖤
'ik lief je'
Hilde